نخستین دادگاه نمادین علیه جمهوری اسلامی
نخستین دادگاه نمادین علیه جمهوری اسلامی به نام تریبونال راسل از امروز
18 ژوئن تا 22 ژوئن (29 خرداد تا 1 تیر 1391) در لندن برگزار می‌گردد. این دادگاه
که "دهه‌ی خونین" را بر پیشانی دارد کارزاری‌ست بین‌المللی برای رسیدگی به کشتار
زندانیان سیاسی، به ویژه در نخستین دهه‌ی حاکمیت جمهوری اسلامی. شهرزادنیوز در همین
رابطه با پیام اخوان، استاد حقوق بین‌الملل دانشگاه مک‌گیل و دادستان این تریبونال،
به گفتگو نشسته است.
شهرزاد نیوز: نخستین دادگاه نمادین علیه جمهوری اسلامی به نام تریبونال راسل از
تاریخ 18 تا 22 ژوئن در لندن برگزار می‌گردد. این دادگاه که "دهه‌ی خونین" را بر
پیشانی دارد، کارزاری‌ست بین‌المللی برای رسیدگی به کشتار زندانیان سیاسی به ویژه
در نخستین دهه‌ی حاکمیت جمهوری اسلامی.
در این دادگاه حقوق‌دانان ایرانی و غیرایرانی بر اساس اسناد برجای‌مانده و نیز شاکیان، اعم از خانواده‌های جانباختگان و زندانیان سیاسی جان بدربرده، جنایات جمهوری اسلامی را مورد بررسی قرار می‌دهند. شهرزادنیوز در همین رابطه با پیام اخوان، استاد حقوق بین‌الملل دانشگاه مک‌گیل و دادستان این تریبونال، به گفتگو نشسته است.
پیام اخوان نظرش را در رابطه با دست‌آوردهای این دادگاه بیان می‌کند. از یک سو فشاری که این دادگاه بر جمهوری اسلامی وارد خواهد آورد و از سوی دیگر تأثیر حقیقت‌یابی که آن را جزء تفکیک‌ناپذیری از آینده‌ی دمکراتیک ایران ارزیابی می‌کند.
اخوان: "پایه‌ی استبداد بر خشونت و سکوت است. انکار کشتار دسته‌جمعی شهروندان ایرانی در دهه‌ی هشتاد میلادی جرم محسوب می‌شود که همواره ادامه می‌یابد. نخستین قدم عدالت برای ایرانیان دست‌یابی به حقیقت است. آنها باید بدانند که ده‌ها هزارنفر از هم‌وطنان‌شان فقط به دلیل اعتقادات سیاسی و مذهبی خود مورد شکنجه قرار گرفته و یا اعدام شده‌اند. آنها باید بدانند که مسئولان این جنایات هنوز در قدرت سیاسی هستند. و تا زمانی که پاسخگویی به جنایات گذشته نیست، آینده‌ای دمکراتیک نیز نمی‌تواند برای ایران وجود داشته باشد. ما باید به قدرتمندان حقیقت را بازگوییم. پیام باید چنین باشد که خانواده‌های جانباختگان هیچگاه این ناعدالتی را به فراموشی نمی‌سپارند. پیام باید چنین باشد که حاکمیت وظیفه دارد مدافع حقوق شهروندان ایرانی باشد، نه این که به خود اجازه دهد از قدرتش سوءاستفاده کند و خشونت و تجاوز به خرج دهد.
و از فرآیند نگاه عمومی جهانیان براین دادگاه اخوان می‌گوید: "جامعه جهانی هم باید سیاست خود را در احترام به حقوق بشر در ایران مشخص کند، نه فقط مسئله‌ی هسته‌ای و یا صادرات نفتی. این تریبونال یک یادآوری است برای خشونتی در گذشته که دلیل ریشه‌ای درگیری جمهوری اسلامی با مردم ایران و جامعه‌ی جهانی است. تا زمانی که عدالت در ایران برقرار نگردد، صلح درازمدتی نیز برقرار نخواهد گشت!
پیام اخوان، دادستان پیشین جنایات جنگی دادگاه جنایی بین‌المللی سازمان ملل، از نقش خود در این دادگاه سخن می‌گوید: "من این افتخار را دارم که به عنوان دادستان در این دادگاه حضور داشته باشم، همراه با همکاران برجسته‌ی ایرانی و غیر ایرانی. اما کار سخت را زندانیان سیاسی پیشین مانند بابک عماد و خانواده‌های جانباختگان انجام داده‌اند. آنها حتی برای انجام این دادگاه وام گرفته‌اند. آنچه من انجام می‌دهم بر اساس تجربه‌ی بیست‌ساله‌ام هست تا به عنوان دادستان سابق سازمان ملل در دادگاه لاهه و به عنوان یک استاد حقوق برای عدالت جهانی کمکی باشم تا قربانیان ذره‌ای از عدالت را بچشند. من برای عدالت در سراسر جهان با سازمان ملل متحد در رواندا، بوسنین و دیگر کشورها همکاری داشته‌ام. و حال همین عدالت را برای کشور خودم برای برادران و خواهران خودم می‌خواهم. و این بسیار ضروری است، چراکه دادگاه‌های ایران هیچگاه عدالت را اجرا نکرده‌اند، بلکه ابزار سرکوب‌اند. بنابراین مردم باید از طریق این دادگاه مردمی عدالت را دریابند. مشروعیت و عظمت عدالت این دادگاه بسیار بیشتر از دادگاه‌های انقلابی است که در سی سال گذشته دختران و پسران ما را به شکنجه‌گاه‌ها و جوخه‌های اعدام سپرده‌اند.
این افتخار و وظیفه‌ی من است و همچنین هر ایرانی نیک‌پنداری تا تلاش کنیم برای آینده‌ای رها از قوانین استبدادی که در آن تمام شهروندان ایرانی از ذات حقوق بشر با هر عقیده‌ی سیاسی و مذهبی بهره مند شوند.
در این دادگاه حقوق‌دانان ایرانی و غیرایرانی بر اساس اسناد برجای‌مانده و نیز شاکیان، اعم از خانواده‌های جانباختگان و زندانیان سیاسی جان بدربرده، جنایات جمهوری اسلامی را مورد بررسی قرار می‌دهند. شهرزادنیوز در همین رابطه با پیام اخوان، استاد حقوق بین‌الملل دانشگاه مک‌گیل و دادستان این تریبونال، به گفتگو نشسته است.
پیام اخوان نظرش را در رابطه با دست‌آوردهای این دادگاه بیان می‌کند. از یک سو فشاری که این دادگاه بر جمهوری اسلامی وارد خواهد آورد و از سوی دیگر تأثیر حقیقت‌یابی که آن را جزء تفکیک‌ناپذیری از آینده‌ی دمکراتیک ایران ارزیابی می‌کند.
اخوان: "پایه‌ی استبداد بر خشونت و سکوت است. انکار کشتار دسته‌جمعی شهروندان ایرانی در دهه‌ی هشتاد میلادی جرم محسوب می‌شود که همواره ادامه می‌یابد. نخستین قدم عدالت برای ایرانیان دست‌یابی به حقیقت است. آنها باید بدانند که ده‌ها هزارنفر از هم‌وطنان‌شان فقط به دلیل اعتقادات سیاسی و مذهبی خود مورد شکنجه قرار گرفته و یا اعدام شده‌اند. آنها باید بدانند که مسئولان این جنایات هنوز در قدرت سیاسی هستند. و تا زمانی که پاسخگویی به جنایات گذشته نیست، آینده‌ای دمکراتیک نیز نمی‌تواند برای ایران وجود داشته باشد. ما باید به قدرتمندان حقیقت را بازگوییم. پیام باید چنین باشد که خانواده‌های جانباختگان هیچگاه این ناعدالتی را به فراموشی نمی‌سپارند. پیام باید چنین باشد که حاکمیت وظیفه دارد مدافع حقوق شهروندان ایرانی باشد، نه این که به خود اجازه دهد از قدرتش سوءاستفاده کند و خشونت و تجاوز به خرج دهد.
و از فرآیند نگاه عمومی جهانیان براین دادگاه اخوان می‌گوید: "جامعه جهانی هم باید سیاست خود را در احترام به حقوق بشر در ایران مشخص کند، نه فقط مسئله‌ی هسته‌ای و یا صادرات نفتی. این تریبونال یک یادآوری است برای خشونتی در گذشته که دلیل ریشه‌ای درگیری جمهوری اسلامی با مردم ایران و جامعه‌ی جهانی است. تا زمانی که عدالت در ایران برقرار نگردد، صلح درازمدتی نیز برقرار نخواهد گشت!
پیام اخوان، دادستان پیشین جنایات جنگی دادگاه جنایی بین‌المللی سازمان ملل، از نقش خود در این دادگاه سخن می‌گوید: "من این افتخار را دارم که به عنوان دادستان در این دادگاه حضور داشته باشم، همراه با همکاران برجسته‌ی ایرانی و غیر ایرانی. اما کار سخت را زندانیان سیاسی پیشین مانند بابک عماد و خانواده‌های جانباختگان انجام داده‌اند. آنها حتی برای انجام این دادگاه وام گرفته‌اند. آنچه من انجام می‌دهم بر اساس تجربه‌ی بیست‌ساله‌ام هست تا به عنوان دادستان سابق سازمان ملل در دادگاه لاهه و به عنوان یک استاد حقوق برای عدالت جهانی کمکی باشم تا قربانیان ذره‌ای از عدالت را بچشند. من برای عدالت در سراسر جهان با سازمان ملل متحد در رواندا، بوسنین و دیگر کشورها همکاری داشته‌ام. و حال همین عدالت را برای کشور خودم برای برادران و خواهران خودم می‌خواهم. و این بسیار ضروری است، چراکه دادگاه‌های ایران هیچگاه عدالت را اجرا نکرده‌اند، بلکه ابزار سرکوب‌اند. بنابراین مردم باید از طریق این دادگاه مردمی عدالت را دریابند. مشروعیت و عظمت عدالت این دادگاه بسیار بیشتر از دادگاه‌های انقلابی است که در سی سال گذشته دختران و پسران ما را به شکنجه‌گاه‌ها و جوخه‌های اعدام سپرده‌اند.
این افتخار و وظیفه‌ی من است و همچنین هر ایرانی نیک‌پنداری تا تلاش کنیم برای آینده‌ای رها از قوانین استبدادی که در آن تمام شهروندان ایرانی از ذات حقوق بشر با هر عقیده‌ی سیاسی و مذهبی بهره مند شوند.
Ingen kommentarer:
Send en kommentar